Of ik niet wat boeken van hem wilde. Mijn Amerikaanse buurman Hubert Mission is 88 jaar en hoewel hij hem niet met open armen bij de deur staat op te wachten, voelt hij zijn einde naderen. Als man alleen beginnen zijn waardevolle bezittingen hem een last te worden. Sinds twee Lees verder…
“Ik werk sinds 1985 bij PostNL. Toen ik hier als 19-jarige kwam, heette het nog PTT. Ik zocht een vakantiebaantje en op straat zag ik allemaal leuke mensen met zo’n karretje en een pakkie aan. Gezellig, dacht ik. Ik stapte op ze af en ze bleken mensen nodig te hebben. Lees verder…
“Ik heb op het Fons Vitae Lyceum gezeten in Zuid. Havo. Het was een kakschool en ik zat met kinderen in de klas die het goed hadden dure merkkleding, drie keer peer jaar op vakantie, ouders met goede banen. Enig kinderen met dure merkkleding, die drie keer per jaar op Lees verder…
Bakkerij Blankendaal verkoopt brood en gebak. De belangstelling van Riek krijg je er gratis bij. Klanten komen op pantoffels, prijzen zijn er laag. Maar de tijd van drie verkoopsters in de winkel is voorbij. ‘Als mijn vrouw iemand twee dagen niet heeft gezien, gaat ze rondvragen.’ Het is zes uur Lees verder…
Lucker van nummer 4 ruimt op. Verdomd mooie boeken. Met een Heeresma, Auster en Sontag biografie onder mijn arm loop ik mijn stapel post weg. Op 14 hangt een Te Koop bord. Bijna een miljoen. De kelder is erbij getrokken. Zat eerst een fietsenmaker. Meneer Boukhmeri. Hij sprak geen woord Lees verder…
Als je haar ziet lopen, zou je het kunnen vermoeden. Niet vanwege haar kleding, die is alledaags. Hooguit ouderwets. Ook niet vanwege de boodschappentas. Niet de woorden die zij er in een monoloog uitgooit, want ze zwijgt. Ook niet de blikken naar omstanders want behalve naar een enkele etalage kijkt Lees verder…
De buitendeur zwaait open en een vrouw in een als een ballon opbollende winterjas stapt naar binnen. Mevrouw Golden Dragon kijkt van achter de balie op, maar de bezoeker lijkt niet voor eten te komen. Geheimzinnig glimlachend loopt de vrouw op een dame af die aan een tafel naast de Lees verder…
Ik leerde hen op verjaardagen kennen – altijd goed gekleed, het haar netjes gekapt, de nodige sieraden om en een blinkend horloge aan de pols. Wim, grijs of niet, had nog steeds zijn kuif, Delia verfde haar haar. En dan was er hun zoon Sjaak. Al in de dertig maar Lees verder…
Op een grauwe dag is mijn proviand er al vroeg doorheen terwijl ik nog zes posttassen heb. Ik kijk uit naar iets warms, betaalbaar en, zo mogelijk, gezond, als ik een kraam zie waarop het houten geveltje ‘Heden aspergesoep’ staat gekalkt. Ik kijk om me heen en weet dat ik, Lees verder…
Hij schuifelt als een versleten herdershond door de lobby. Ik mag geen Pieter zeggen. Wel meneer Verwaaij. Hij is 78 jaar en sinds 44 jaar eigenaar van het hotel dat in mijn nieuwe wijk ligt. Hij was ooit vertegenwoordiger bij Philips tot hij door ‘familieomstandigheden’ dit hotel kreeg toegeschoven. ‘Een Lees verder…